La fille sur le pont

[Keetie]

Denkend aan een zwart-witfilm zie ik beelden voor me van mensen die erge haast hebben of in tegenstelling daarmee beelden waarin de tijd zo heel erg traag gaat. Hoe dan ook, zwart-witfilms beelden iets uit.
Behalve beelden van tijd, van spanning en sensatie, kunnen zwart-witbeelden ook iets anders uitbeelden, nl tragiek. En dat is precies de reden dat ik achter mekaar 1 1/2 uur heb stilgezeten om deze film te bekijken:

La fille sur le pont.

 

La fille sur le pont (het meisje op de brug) is een Franse film uit 1999 van regisseur Patrice Leconte met hoofdrollen voor Daniel Auteuil en Vanessa Paradis. (De laatste is vooral bekend als zangeres en is de ex-partner van de Amerikaanse acteur Johnny Depp). Deze film is geheel in zwart-wit wat de tragiek in de film best wel vergroot - want beginnend met tragiek en eindigend met tragiek -, daar ze een eind aan haar leven wil maken door van de brug te springen. Nou denk je waarschijnlijk dat ze niet sprong, maar ze sprong wel. Gevolgd door Gabor die haar op de brug zag staan, met haar praatte om haar op andere gedachten te brengen, haar achterna sprong en haar redde, evenals zichzelf zoals later blijkt.
 

In het ziekenhuis waar beiden belanden om weer op temperatuur te komen vraagt hij haar om zijn assistente te worden, daar hij messenwerper is. Ze stemt toe (wat moet ze anders?) en ze gaan beiden de wijde wereld in, op tournee. Als eerste in een circus. Met veel succes. Het geluk aan hun zijde. Totdat je Brenda Lee hoort zingen: I'm Sorry - Geschreven door Dub Allbritten en Ronnie Self.

 

De muziek in de film geeft precies de sfeer weer van het land waar ze op dat ogenblik verblijven: Franse muziek in Parijs - Frankrijk, Griekse muziek in Athene - Griekenland, Turkse muziek in Istanboel - Turkije.

 

Soundtracks

 

 

Patrice Leconte

 

 

Daar ik niet echt van zwart-witfilms hou en deze me behoorlijk in de ban hield,heb ik op Internet verdere informatie over Patrice Leconte gezocht. Ik was benieuwd of hij meerdere films had gemaakt en of die ook in zwart-wit waren.

 

Helaas, geen enkele zwart-wit film gevonden, allemaal in kleur. Als iemand wel een zwart-witfilm van hem kan vinden, meld het dan hier.

 

[Keetie]

In de tijd dat ik met dit topic bezig was, las ik een stukje over een fotograaf die alleen maar zwart-wit foto's maakte, want zwart-wit foto's stralen rust uit, vond hij.

 

Wat vinden jullie van zwart-wit films en/of zwart-wit foto's? Wat stralen die volgens jou uit? Of helemaal niks?

 

 

[Frey]

Moeilijke vraag...

Kijk eigenlijk nooit zwart-witte films. Ken de kleurloze beelden vooral van flashbacks die in series en films voorkomen.

Maar dat is dan ook precies wat het voor mij uitstraalt: iets van vroeger.  

[MarsM]

Hitchcock klassiekers in zwart-wit bekijken geeft het wel echt een extra spannende / enge sfeer! En natuurlijk Laurel en Hardy films, die horen ook gewoon zwart-wit te zijn. Maar dat is natuurlijk allemaal heel ander genre

 

Verder zie je het eigenlijk zelden nog voorbij komen op tv, omdat veel materiaal later ook is ingekleurd.

[RM]

Wat ook een heel ander genre is, maar wat zeker toegevoegde waarde heeft in zwart-wit is Shindler's List.

 

Daardoor krijg je echt het gevoel van beelden uit het archief. 

Als je die film gaat inkleuren dan verliest het volledig zijn kracht

[djkoelkast]

Onlangs werd Carte Blanche van Daniël Arends (cabaret) geheel in zwart/wit uitgezonden, heel apart.

Nou ja geheel, het logo van de omroep was gewoon nog vreselijk fel gekleurd in de linker bovenhoek, beetje jammer.