Fabian's blogs, columns en recensies

[iFabianX]

In dit topic komen al mijn schrijfsels te staan. Ik ben blij met iedere lezer en ik ben blij met ieder commentaar, negatief of positief. Als je een stukje gelezen hebt en je hebt er feedback over, kun je dit in dit topic terecht. Veel plezier en alvast bedankt voor het lezen!

Let wel, enkele van deze schrijfsels dateren uit 2008. Ik was toen net begonnen met schrijven en dus is de kwaliteit wellicht wat minder. Excuses hiervoor, maar ik hoop dat dat de pret niet bederft. Pokémon Mystery Dungeon 2 was mijn eerste recensie ooit.

Pokémon Mystery Dungeon 2:

Pokémon Diamond en Pearl worden nog best vaak gespeeld, maar de sensatie is er eigenlijk stukje bij beetje verdwenen. We willen eindelijk een nieuwe Pokemon game zien, maar helaas zijn er in de toekomst niet veel gepland. Oké, Pokémon Platinum is een uitzondering, maar Pokémon Ranger 2? Zitten we daar wel op te wachten? Platinum zal de Yellow van Red en Blue zijn, de Crystal van Gold en Sliver. Zal Pokémon Mystery Dungeon 2 perfect op het goede tijdstip uitgekomen zijn, of wachten we helemaal niet op het tweede deel?

Ik heb hoofdpijn. Mijn hoofd voelt draaierig. Waar ben ik? Het ziet er uit als een strand. Er komt een toevallig een Pikachu langs om naar het uitzicht langs de zee te kijken. Plots komt hij naar me toe en vraagt hoe het gaat. Wat een aardige Pikach… Wacht eens! Verbeeld ik het me nou of praatte hij nou?! Jazeker, hij zei iets tegen mij. Plotseling aanschouw ik mijn 4 poten. Ik was veranderd in een Mudkip, in levende lijve, en praatte de taal van Pokemon! Wat is hier aan de hand?!

Zo begint het avontuur vol spanning en meelevendheid en begin je je tocht. Maar eerst moet je een stel vragen eerlijk beantwoorden, om vervolgens een zielcheck te doen. Bij mij kwam uit de test dat ik de maffe Mudkip was. Ik hoefde niet lang na te denken over de partner, want toen ik in het rijtje de naam Pikachu zag, wist ik genoeg.

Zoals bovenstaand ontmoet je de Pokemon die je als partner hebt uitgekozen. Hij vertelt over zijn leven en over zijn persoonlijke schat. Die persoonlijke schat is een steen met mystieke tekens, die in het begin wordt gestolen door Team Skull. Je moet dus spelenderwijze een nieuwe grot bezoeken die iedere keer veranderd als je hem bezoekt. Ook is er als een speciale strategie in het spel gestopt dat als jij een stap zet, de tegenstander ook een stap zet! En inderdaad, als jij stilstaat verroert de tegenstander zich ook niet. Afijn, de steen is gestolen en dus ga jij er naar opzoek. Als je aan het einde van de grot komt, kun je niet verder. De weg loopt dood, iedere grot heeft maar een aantal etages. Dat geldt ook voor team Skull. Er zit dus niks anders op dan een gevecht te beraden met die twee. Boem, pats, knal, hoera, je hebt gewonnen. Na dit gala vraagt je partner je om een exploratie team te starten met hem. Dat neem je aan en zo begint dit ijzingwekkende avontuur.

Ze gaan dus naar de Guild van Wigglytuff om toegang te vragen. Dat mag en nu zijn ze een officieel exploratie-team! Je hebt nu onderdak en andere Pokemon om je heen, wat sfeerverhogender is dan in een krap gebouwtje zitten waar je niks mee te maken had, zoals in het eerste deel. Nee, hier werk je voor de kost. Iedere dag moet je verscheidene missies doen van het normale board zoals we kennen, maar ook van het zogeheten “Outlaw Notice board”. Dit is bijna hetzelfde als gewoonlijk, maar op het desbetreffende vloer krijg je ook een “baas” of “boef” aan je hals. Die moet je verslaan en dan heb je de missie voltooid. Tijdens al deze missies groei je, en wordt de band spelenderwijze groter met de Pokemon om je heen. Het verhaal ontplooit zich, denk bijvoorbeeld aan het opsporen van een gezocht crimineel. Tijdens al deze missies ontdekken jij en je maat dat jij een speciale kracht hebt die van nut kan zijn tijdens het verhaal. Gaaf, niet?

De besturing is over het algemeen heel simpel, je loopt door een zogezegd ‘mystery dungeon’ met je partner achter je aan. Je kunt tactieken instellen, zoals of hij bij je blijft of iedere vijand aanvalt. Om een normale aanval af te vuren druk je op je A-knop, maar naarmate het spel wil je die nooit meer gebruiken. Iedere Pokemon heeft zijn eigen moves, zoals Pikachu met zijn donderschok en Squirtle met zijn waterpistool. Deze moves zijn veel krachtiger en specifieker. Je hebt alles zelf in de hand en kunt tactieken helemaal zelf bepalen. Heerlijk toch?

Voor degene die het nog niet begrepen hebben wat een mystery dungeon is, leg ik het hier nog een keer uit. Een Mystery dungeon is een grot die je binnengaat om bepaalde missies te doen, zoals een item terugvinden of een ‘outlaw’ naar beneden halen. Iedere keer als je de grot ingaat, veranderd de opzet, de ‘lay-out’ ververst. Je kunt dus nóóit 2 keer in dezelfde opzet komen. Het is de bedoeling om op iedere verdieping de volgende trap te vinden, om je doel te bereiken. Dit is heerlijk afwisselend en verveeld bijna nooit.

De graphics zijn niet veel veranderd. Alles is wel net een tikkeltje mooier maar veel merk je daar niet van. Er komen regelmatig momenten waar je echt door de ogen van je Pokémon kijkt, in de 2D-wereld. Dit is een nieuw feitje die best grappig is. De sprites worden meer gebruikt om emoties uit te drukken, dat pakt goed uit en levert leuke momenten op in het spel. Voor de rest is er niks veranderd, de sprites zijn nog altijd hetzelfde, maar daar komt het spel niet te kort aan!

Het plot, het verhaal en de betrekkingen zijn dus veel beter dan het eerste deel. Het ziet er allemaal wel hetzelfde uit, maar vergelijkbaar is het bijna niet meer. Met nieuwe missies en een échte verhaallijn is deze game toch wel uitgegroeid van niets tot vermakelijk. Je leeft gewoon met de personages mee en wordt meegezogen in het verhaal. Wat mij betreft 8,5

Docenten 'te vriend' hebben:

De meeste docenten vind je misschien saai. Ikzelf denk ook dat veel docenten gewoon niet expressief over komen, en bijna nooit iets leuks doen. Hele moeilijke toetsen opgeven, en vervolgens heel boos doen op je klas. Stiekempjes moet je soms in je vuistje lachen als hij of zij weer een woedeaanval krijgt.

Ik raad je aan om in het begin van het schooljaar al een goede reputatie te kweken bij je leerkrachten. Sommigen onder hen zijn nieuw en redelijk jong. Stap daar eens op af en vraag naar een onderwerp waar hij of zij verstand van heeft, bijvoorbeeld evolutie bij je biologieleraar. Snap je alles wat hij zegt, zie je zijn of haar blik oplichten en heb je al een begin. Snap je het niet, doe alsof je het begrijpt en vraag er de volgende keer voorzichtig weer naar. Vervolgens moet je je goed gedragen in de les. Tja, het is zo.

Waarom zou je dit moeten doen? Als voorbeeld pak ik weer mijn Biologie docente. Ze heeft de regeling van boeken niet bij, een gele brief halen (waarin de berisping staat, een handtekening van je ouders is vereist en drie gele brieven is een gesprek met je ouders). Eens had ik mijn boeken niet bij en ze kende me goed, en ik mocht bij mijn buurman meekijken. Ook heb ik het gevoel alsof ze me lichter berekent bij de toetsen, maar dat is mentaal. Ik raad je aan om gewoon een lekker babbeltje te hebben met een van je docenten.

En als je een docent hebt die oud is, die je helemaal niet mag en sterker nog, niet zo open is? Vraag na de les wat over zijn of haar vak en geef hem een compliment. Niet slijmen, maar doe het nuchter. Vervolgens zal hij of zij een zwak hebben voor jou, wat natuurlijk een fantastisch hulpmiddel is voor je weet niet wat! Maar: profiteer niet van je 'band'.

Het klinkt allemaal heel raar. Maar als je niet met de massa meegaat en zelf je mening bepaalt (!) zal het goed komen. Ik hoop dat jullie er iets uit gehaald hebben!

Fabian

CD: Sweet - Give Us A Wink:

Sweet

The Sweet is een band met hoogtijden tussen 1971 en 1978. De band concentreerde zich als eerst op bubblegum muziek, maar na een tijdje werd de muziek steeds harder en na verschillende fases gingen ze zelfs over tot hardrock. Sweet staat het meest bekend om de glamrock en pop uitvoeringen. Dit is een niet zozeer een muziekstijl, maar eerder een soort klederdracht bij muziek. Denk hierbij aan glitterpakken en een goeie uitstraling. Er kwam in die tijd ook veel make-up aan te pas, want ja echt, ze droegen gewoon make-up in die tijd. Dit was echter wel na een tijdje over toen ze overgingen op andere stijlen van rock.

Sweet heeft een heel veel betekend voor de muziek uit de jaren 70. Queen kopieerde de harmonieuze samenzang van Sweet, de 'hoge' zangnoten die je veel hoort in de liedjes. Dit is een echt kenmerk van The Sweet, naast de melodieuze hoogstandjes.

Deze cd

Ik ben zeer te spreken over deze cd van The Sweet. Bij het opnemen van de nummers hebben ze gebruik gemaakt van verschillende, tussen haakjes nieuwe technieken. Zo hebben ze gespeeld met de klank van de zang, die klinkt namelijk soms een beetje overdreven stereo en dat klinkt juist heel lekker bij de nummers die erop staan.

Album en coverdesigns deden er in die tijd weinig aan toe voor Sweet, maar toch is het een redelijk design wat je ziet. Je ziet simpelweg een muur op de voorkant met een tekening van een gezicht dat een knipoog geeft, en dat is gewoon voldoende voor de cd en doet niks af van de beleving van de cd. Het verklapt niks over de inhoud zelf.

Deze CD gaat op in de hardere rock met veel lekker klinkende gitaren en drums. Sweet stapte op dat moment echt van de pop af en ging duidelijk over op de hardere rock, en men mag deze cd met recht bestempelen met hardrock. Een goede melodie met goede instrumenten zorgen voor een lekkere cd.

De nummers

De soorten nummers op deze cd zijn gemengd. Bijna alle nummers bestaan uit hardere rock, maar ook ontspannende rockliedjes zoals Healer en Someone Else Will zorgen voor goede afwisseling. The Healer is een muziekstuk met een harde bas en drum die rustig klinkt, aangevuld door een rustige melodieuze gitaar. De zang maakt het muziekstuk echt af, vooral bij Someone Else Will. Bij het laatst genoemde nummer doet bijna alleen de zuivere zang het werk met daarna kleine korte stukjes muziek. Deze nummers springen er een beetje uit.

De rest van de nummers, zijn allemaal van ongeveer dezelfde soort. Kenmerkend blijft gewoon de melodieuze muziekstukken met de hoge samenzang met een echte tint die roept naar hardrock. De nummers klinken lekker en niet onnatuurlijk. Ik heb op geen enkel stuk wat anders willen horen, alle nummers vallen perfect.

De afwisseling tussen rustiger en harder is heel goed bij deze cd. Eerst hoor je een lekker druk nummer en daarna een rustiger nummer waar de echte kwaliteit beter getoond kan worden omdat je alles dan rustig en duidelijk kunt horen. Het blijft echter rock en er zijn bijna geen minpunten te bedenken voor deze cd.

De lijst staat hieronder. Nummers die er wat mij betreft kwalitatief uitspringen kan ik bijna niet zeggen, maar Lies in your eyes en Action bieden toch wel enige goede reclame voor dit album. Kijk eens op Youtube en typ een liedje in en beluister het. Dan weet je of je een bepaald nummer nou wel of niet goed vindt. Houd mijn tekst erbij, dan weet je wat voor muziek je beluisterde en of je zulke nummers nou goed vindt of niet. Beluister daarna een ander nummer van deze cd waarvan ik zei dat het anders klinkt dan de andere en vorm daarna pas je mening van deze cd. Zo heb je een goed beeld van deze cd.

1. The Lies In Your Eyes

2. Cockroach

3. Keep It In

4. 4th Of July

5. Action

6. Yesterday's Rain

7. White Mice

8. Healer

9. Someone Else Will

10. Miss Demeanor

Mijn mening

Koop deze cd alleen als je van hardere rock houdt. Ik vind deze cd zelf heel erg goed met goede afwisselende nummers en lekkere muziekstukken met goede vocale uithalingen. Voor zeer weinig geld haal je dit album binnen en je zult er bijna geen spijt van krijgen.Ik geef deze cd ook weer vijf sterren omdat ik het allemaal helemaal fantastisch vindt. Sweet was beslist een getalenteerde band die bijna alle soorten rock en pop kon spelen, en dat bewijzen ze maar weer!

CD: Sweet - Desolation Boulevard:

Sweet

The Sweet is een band met hoogtijden tussen 1971 en 1978. De band concentreerde zich als eerst op bubblegum muziek, maar na een tijdje werd de muziek steeds harder en na verschillende fases gingen ze zelfs over tot hardrock. Sweet staat het meest bekend om de glamrock uitvoeringen. Dit is een niet zozeer een muziekstijl, maar eerder een soort klederdracht bij muziek. Denk hierbij aan glitterpakken en een goeie uitstraling. Er kwam in die tijd ook veel make-up aan te pas, want ja echt, ze droegen gewoon make-up in die tijd. Dit was echter wel na een tijdje over.

Sweet heeft een heel veel betekend voor de muziek uit de jaren 70. Queen kopieerde de harmonieuze samenzang van Sweet, de 'hoge' zangnoten die je veel hoort in de liedjes. Dit is een echt kenmerk van The Sweet, naast de melodieuze hoogstandjes. Je moet trouwens echt houden van rock om deze cd, Desolation Boulevard te kunnen adoreren.

Wat voor soort muziek bevat dit album?

Dit album is een van hun meest succesvolle albums. Ze maakten bijna ieder jaar een nieuw album met telkens een tikje andere muziek, en dit album bevat dus hardere, maar toch gezellig melodieuze rock. Nummers als Teenage Rampage en Turn It Down zijn de wat hardere nummers, terwijl The Six Teens zachter is maar melodieuzer en gevoeliger. Lady Starlight is echter een heerlijk rustig nummer die minder in de rock thuishoort. Zo is dit album een soort mengelmoes Echter, het blijft allemaal rock waar je bijna van moet houden.

De nummers

De nummers zijn een beetje swingend tot en met lekker om te luisteren ter ontspanning. Solid Gold Brass is lekker goed om eventjes met de heupen te swingen maar ook een zeer geschikte rock en roller. Echter het blijft zich het meest richten op de rock en klank. Het album is een verzameling van rock/popliedjes waar je lekker op los gaat. Zoals ik er net eerder over door hamerde bestaat het album uit drukke melodieuze nummers met veel gitaar en zang, ondersteund door een swingende drum en koelende bas. Ook zitten er een paar nummers tussen die lekker rustig zijn maar daarna opeens vloeiend lekker overgaan in een rustige vorm van hardere rock. Hoe raar het ook klinkt, zo is het precies goed beschreven naar mijn mening.

1.Six Teens

2.Solid Gold Brass

3.Turn It Down

4.Medussa

5.Lady Starlight

6.Man With The Golden Arm (Drumsolo)

7.Fox On The Run (Not demo version)

8.Breakdown

9.My Generation

10.I Wanna Be Committed

11.Teenage Rampage

Mijn mening

Ik vind dit een heerlijk album met wat afwisseling die ervoor zorgt dat de cd langer mee kan. Sommige nummers wil je gewoon een aantal keren achter elkaar horen en het daarna nooit meer vergeten. Dit album bevat sublieme nummers en fantastische muziekstukken, met als hoogtepunt Teenage Rampage.Ik heb haast alle scores een perfect moeten geven, simpelweg omdat het gewoon bijna allemaal goed valt. Ben je een fan van rock, dan zou ik je aanraden deze cd te halen. De cd is een koopje en zo mee te nemen, dus ik zou deze cd zeker aanraden om in ieder geval kennis te kunnen maken met de muziek.

Boom Blox:

Velen zullen al van Boom blox gehoord hebben en denken gelijk aan een kinderachtig en makkelijk spel die je eigenlijk zo snel mogelijk weer in de kast wil leggen. Ik zeg dat dit spel weldegelijk uitdagend kan zijn en zelfs heel vermakelijk! Lees verder voor meer uitleg!

Boom Blox is een blokkenspel waarbij je bouwwerken moet opbouwen, vernietigen of op een andere manier moet betasten. Je hebt een mogelijkheid uit verschillende wapens, zoals honkballen, lasers, trektouwen enzovoorts. Velen zullen de honkbal kiezen. Als je de blok zodanig goed raakt zal hij op een realistische wijze uit de toren gekegeld worden waarbij een fantastisch simulerend beeld verschijnt van een vallende toren. Hoe meer blokjes je weg kegeld, hoe meer punten! Dat beloofd zeker wat!

Als je het spel opstart wordt je meteen verwelkomt met een warme tutorial, waarbij goed uitgelegd word hoe je de camera draait, hoe je moet gooien en hoe je blokken moet pakken. Dit zal allemaal naar voren komen in de verscheidene spelmodi. Zo is er een modus waar je blokken uit hun constructie moet trekken, zonder dat het omvalt; een modus om de hele constructie om te gooien met een bal; een modus om je toren te verdedigen tegen dieven. Er bestaan ook andere soorten blokken, zoals explodeerbare blokken; Chemische blokken; pluspunt blokken; en verdwijn blokken. Kortom, genoeg modi om je een paar dagen mee te vermaken. Het zal dus niet aan de toegankelijkheid liggen.

Het is inderdaad zo dat de modi niet lang duren. Wel zijn ze heel uitdagend! De levels zou je principieel in een weekje of meer uit kunnen spelen, maar net als Kororinpa of Monkey ball heb je handenvol aan je scores om te toveren tot gouden medailles. Hiermee verleng je de speeltijd tot zeker weten 2 à 3 weken. Later in het spel zul je ook nog eens constructies te lijf gaan die je echt aan het denken zetten. Sommige zullen zelfs frustrerend zijn, wat lijdt tot beschadigde Wii-motes. Toch wisten de makers een perfecte balans te houden tussen frustrerende en 'leuke' levels. Pluspunten!

De speelvelden variëren sterk. Je speelt bovenop een vulkaan, of op een koeien weide. Aan het landschap aangepast zullen er poppetjes verschijnen die sprekend op dieren lijken die in dat leefgebied leven. Oké, daar let niemand op, maar leuk voor je broertje om die dingen om te pegelen. In de fantastische levels zullen ook hefboomeffecten naar voren komen. Veroorzaak een katapult-reactie en raak de vliegende blokken mid-air om extra punten te scoren. Het is fascinerend om iedere keer weer zo'n kunstwerk in te zien storten!

Het leukste aspect uit het spel is wel de multi player modus. Alleen kun je je met dit spel hooguit een week of 2-3 bezighouden. Maar met de multi player modus heb je pret voor tien! Alle speelvelden zijn natuurlijk van de partij, inclusief extra velden die je voorheen niet had! Beide spelers zijn van elkaar afhankelijk; wie zal er als de winnaar uit de strijd komen? Komisch is toch wel als je toeziet hoe de toren omvalt en verpulvert wordt to kleine blokjes, en het frustrerende gezicht te zien van je vriend! Pure fun dus!

Boom Blox heeft ook nog de mogelijkheid gegeven om je eigen constructie te bouwen! Gooi zelf je bouwwerk om, laat het ontploffen of trek alles er haarfijn tussenuit! Alles kan, en dit zorgt natuurlijk voor nòg meer plezier, alsof we nog niet genoeg hadden!

Boom Blox is dus lang niet zo 'kinderachtig' of makkelijk als je dacht. Het is in feite bedoeld voor de plezier liefhebbers, maar ook serieuze gamers zullen nog uren lachen om dit spel. Reden genoeg om dit spel te halen!! Multiplayer is de beste modus, maar vergis je niet: de overgebleven modi zijn even vermakelijk! Helaas duren deze niet zo lang, en als je de modi uitgespeeld hebt zul je alleen nog in de bouwmodus en multiplayer nog plezier hebben. Dit is jammer, maar toch; dit is een absolute topper! Een 8,5!

New Super Mario Bros.:

We hebben lang moeten wachten tot Nintendo een nieuwe opvolger maakte op Super Mario World. Ze konden ons toch niet laten zitten? Gelukkig; Nintendo is de trouwe gamer niet vergeten. Lees meer in deze review over New Super Mario Bros.!

We hebben er lang op moeten wachten. Na vijftien jaar komt er een nieuw deel in de Mario Bros-serie! Eens zien of Nintendo heeft kunnen overtuigen.

Het avontuur begint met een kleurrijk intro-filmpje. Mario loopt rustig langs het kasteel samen met Peach, de prinses van het Mushroom Kingdom. Plotseling wordt het kasteel gebombardeerd met felle bliksemschichten. Mario rent in alle stress vlug naar het kasteel om te kijken wat er aan de hand is; en ja hoor, Peach wordt ontvoerd, dit keer door de zoon van Bowser, Bowser Jr. Nu moet Mario met alle lenigheid, die die nog heeft na al die jaren, achter Bowser Jr. aan om de prinses te redden.

Na dit gebeuren kom je terecht in wereld 1-1. Je wordt zelf aan het lot toegelaten. Je komt namelijk meteen al een vijand tegen. Na een tijdje zal de besturing wel duidelijk zijn en kun je op pad. Zoals gewoonlijk kun je weer lekker gaan stampen op Goomba’s en Koopa’s. Heerlijk als vanouds. Ook munten verzamelen gaat traditioneel, spring op een munt af om het te verzamelen. Het verveelt nooit. Blijf proberen!

Wat me als eerste opviel in deze game waren zeker de graphics! Alles is zo kleurrijk. Mario is zelfs in 3D ‘geschilderd’ en de vijanden eveneens. Je loopt als het ware als een 3D figuur in een 2D wereld. Het is raar, maar hé, het werkt! Het is wel te becomplimenteren van Nintendo dat ze dít voor elkaar kregen.

Ook de muziek valt erg op in deze game! Al meteen vanaf het eerste levels begon ik de melodieën vrolijk mee te neuriën, het is zo catchy. De Goomba’s en Koopa’s zullen vrolijk meedansen op het liedje, het voelt alsof je in joepiedepoepieland bent terecht gekomen. De muziek past bij de omgeving, het geeft een extra sfeergevoel bij je spel. Het is een must om de muziek aan te laten!

De gameplay werkt eveneens soepel. Mario beweegt precies gelijk zoals jij wil. Het zij behendig, of snel. Je zult niet meer zo snel uitglijden, zoals je zeker op je ouwe vertrouwde NES hebt meegemaakt. Nee, alles gaat zó soepel, zo heerlijk, dat het allemaal zo snel gaat! Ook met de toevoeging van muurspringen zit alles nog steeds goed in elkaar. Twee pluspunten dus voor New Super Mario Bros!

Nieuw in dit spel zijn de power-ups. Eet je een giga-paddenstoel, dan word je zo groot als een reus. Eet je een mini paddenstoel, dan word je zo klein als een eencellig wezentje. Ook dingen zoals een Koopa schild komen voor en het is altijd leuk om alles te verpletteren of door kleine richeltjes te kruipen om geheime wegen vrij te spelen! Dit zorgt tenminste voor wat afwisseling, want telkens weer alleen levels uitspelen, kan saai zijn.

Ja, nu komt het minpunt. Deze game is zó makkelijk, zelfs met het laatste level zal je niet heel veel moeite hebben. Dit zorgt voor een verlaagd verslavingsfactor, omdat het allemaal na een tijdje zó saai wordt. Als je een wereld uitgespeeld hebt heb je geen zin om het weer opnieuw te doen om extra wegen uit te spelen, je hebt het al gedaan en na een tijdje heb je gewoon geen zin meer, omdat je alle levels al kunt dromen ondertussen. Dit is erg jammer, maar zeker geen reden om dit spel niet te gaan halen!

Al met al is deze game een juweeltje, een kroon op het Mario Bros. tijdperk. Alles is zo heerlijk, zo talrijk. De muziek is gewoonweg een kost voor de oren, de graphics zijn adembenemend voor een Mario Bros. deel. Helaas is deze game té makkelijk, maar dat neemt niet weg dat dit niet bij je DS-collectie hoort! Deze game moet je hebben. Of je nou een Mario fan bent of niet, met deze game zul je je uren mee kunnen vermaken.

Rayman DS:

De wat oudere gamers onder ons kennen Rayman 2 vast nog wel, het spel wat in 1999 voor het eerst speelbaar was op de computer. Dit spel maakt zijn comeback op de Nintendo DS. We zijn benieuwd of Rayman ons heeft kunnen overtuigen!

De DS kan makkelijk de kwaliteit aan van de Nintendo 64. Dit blijkt uit Super Mario 64 DS. Ook eerder op de Nintendo 64 heeft Rayman zijn grafische kwaliteiten laten zien. Eens zien of Ubisoft, de developer van deze Rayman, dit ook heeft gedaan met deze Rayman op de DS.

Toen ik het spel opstartte, was het eerste wat me opviel toch de graphics. Mijn hemel, je kon gelijk zien dat het slecht behandeld was. Tijdens de intro zag ik wat zwevende pixels die wellicht goed bedoeld waren, maar niet goed hebben uitgepakt. Heel veel slordigheidsfoutjes dus al in de intro.

Gelukkig was dit allemaal in de game zelf beter afgewerkt, maar zeker niet briljant. Af en toe ontbrak de diepte, waardoor ik voor de zoveelste keer in de afgrond neerstortte... Ubisoft, hadden jullie hier maar wat meer tijd aan besteed.

Ten tweede de gameplay. De besturing is slechter als op zijn voorgaande consoles. Doordat je de pijltjestoetsen moet gebruiken heb je minder controle over diagonale stappen. Het reageert allemaal zo stijfjes, soms moet ik zelfs een tweede keer op de knop rammen, wil Rayman de goede kant op lopen. Het touchscreen doet er niet beter op: je hebt op het touchscreen ook maar de mogelijkheid uit 4 richtingstoetsen. Erg stom, vooral wanneer je diagonaal moet en de camera draait niet goed mee. Kon dit alsjeblieft wat netter, Ubisoft?!

Wat wel opgemerkt moet worden is dat het spel gewoon hetzelfde is als op je vorige console waarop je Rayman speelde. Geen enkele toevoeging, niks. Erg is dit niet, zo kunnen de jongere gamers wel wat kennismaken met Rayman, maar voor de hardcore gamers niet! Die hebben deze game al gespeeld! Ubisoft, volgende keer graag wat meer toevoeging.

Verslavend is dit spel zeker weten. De schoonheidsfoutjes doen er niet meer toe, je zult veel plezier beleven aan deze game. Het klinkt gek, maar het is zo. Zeer waar WERKT het af en toe, en als je alles onder controle hebt, wat best wel lang duurt, is alles zo makkelijk en begrijpelijk. Ook al ziet het er af en toe wat priegelig uit, het geeft je een gevoel van voldoening als je over een diepe kloof bent gesprongen. Ze hebben dit tenminste wél goed gedaan, die Ubisoft.

Dit spel is gewoon een opgepoetste versie van zijn voorganger, niets meer en niets minder. Toch is het nog altijd leuk om onderuitgezakt op de bank te gaan liggen, cola en chips bij de hand natuurlijk, en eens lekker een potje te gaan raymannen! Let niet op de graphics en al die shit, speel gewoon lekker en herleef! Herleef de glorie, van toen je destijds nog een kind was, want! Ubisoft heeft het weer knap voor elkaar om de oudere gamers weer te ontroeren. Goed werk Ubisoft! Je krijgt van mij een vette 7,8!

Animal Crossing komt niet goed tot zijn recht:

We zitten momenteel midden in de feestdagen. Oké, Sinterklaas is al het land uit en de Kerstman is al langsgekomen, maar we hebben nu nog steeds Oud en Nieuw te gaan. Op het moment van schrijven is het morgen oudejaarsdag. Bij feestdagen zou je lekker Animal Crossing kunnen spelen, maar dat heb ik niet gedaan. Waarom niet? Omdat ik vind dat Animal Crossing: Let’s Go To The City flink tekort schiet op bepaalde punten.

Het is beslist niet onaangenaam om zomaar een dagje te luieren in je mooie Animal Crossing dorpje. Je kunt lekker vissen of insecten vangen. Ook kun je fruit kweken en met de bewoners praten. Bedoeling is om een goede band met de bewoners te kweken en je huis zo veel mogelijk te pimpen. Dat is eigenlijk het idee van Animal Crossing, buiten nog heel veel kleine maar toch vaak toffe dingetjes. Echter is dat nog niet het hele moraal van het spel.

Alle bewoners van je dorpje (het zijn altijd dieren, hoe gek het ook mag zijn) zijn zeer gehecht aan feestdagen. Ze feesten er maar op los, zo vaak het ook maar kan. Het spel maakt gebruik van real-time mogelijkheden. Dus als het bij jou Kerstmis is, is het in je dorpje ook Kerstmis. Is het Halloween, kun je in je dorpje verkleed gaan en snoepjes en meubels verzamelen. Ook het weer en de seizoenen zijn op real-time mogelijkheden afgesteld. Zo zal je in de winter sneeuw tegenkomen en in de zomer zal alles in volle bloei staan en zal je veel insecten tegenkomen. Klinkt te gek, en dat is het ook, maar toch gaat alles na een tijdje vervelen. Waarom?

Je hebt nooit echt iets in het spel wat je echt eeuwen bezig kan houden. Je vist wat en je loopt wat rond, verkoopt dingen en praat tegen je buren. Helaas biedt het spel niet altijd evenveel variatie. Zo zullen je buren heel vaak hetzelfde tegen je zeggen of van je vragen. Dit maakt het spel echt heel saai na een tijdje. Je loopt maar wat doelloos rond te dwalen, want na een tijdje heb je al je bloemen al water gegeven en zijn alle fossielen de grond al uit. Je krijgt soms nog een opdracht van je inwoner om bijvoorbeeld een bepaald soort meubel voor hem te zoeken, maar verder laat de spanning je koud.

Ik zei net al iets over fossielen. Dat klopt, je kunt fossielen vinden en deze zetten in je huis, weggeven aan je buren of doneren aan het museum. In het museum deponeer je je gevonden of gekochte schilderijen, insecten, vissen en fossielen. Van alles neemt het museum maar één exemplaar. Ik geniet het meest van het museum, kortweg omdat het wat variatie en ontspanning biedt. Je wil dolgraag alle skeletten compleet hebben en alle vissen in de bakken hebben. De mogelijkheid om door je collectie te lopen, de camera te kunnen draaien en foto’s te kunnen maken en opslaan geeft je ook een heel voldaan gevoel. Je bent nog wel heel lang bezig om alles in je collectie compleet te hebben. Misschien lukt het je zelfs niet in een jaar, want bepaalde vissen en insecten komen alleen in bepaalde seizoenen voor. En het zijn er al zo veel! Maar dit motiveert je weer om verder te spelen en maar door te gaan.

Vanwaar dan mijn titel? Ik vind dat Animal Crossing niet tot z’n recht komt omdat het spel real-time is. Wat? Maar ik heb toch al aangegeven dat ik real-time gamen een pluspunt vind van het spel? Dat klopt. Echter zal je niet altijd de tijd hebben om Animal Crossing te spelen en als je je dorp een paar dagen niet bezoekt is er al een hoop onkruid in je dorp en moet je je band weer recht zetten met je buren, want die vroegen zich af waar je was. Ook je bloemen zijn verwelkt na een tijdje (ook al komen er dan wel bloemen uit het niets bij op een hele andere plek in je dorp) en dit is beslist niet motiverend. Het is echt niet tof als je bloemen weg zijn en als je bijna overnieuw moet beginnen. Echter kun je dit alles na een paar dagen wel weer rechtzetten met veel moeite.

Ook is het spel na een tijdje echt saai. Je hebt alles wel gezien en dat sommige dingen nou veranderen, zoals dat je inwoners ook interactief bezig kunnen zijn zoals het vangen van insecten, geeft niet echt meer een kick. Met als gevolg dat je doelloos in je dorp rondrent om iets leuks te ontdekken. Na een tijdje schuif je het spel wel terug in de kast.

Helaas. Want het spel kon zo leuk gemaakt worden. Als de ontwikkelaars nou meer tekst in het vocabulaire van je buren had gestopt maakte dat al een groot verschil. Ook mocht er wat meer gebeuren, want na een tijdje is het toch echt saai. Buiten de mogelijkheid om online naar je vriend zijn dorp te gaan biedt het niet echt vernieuwing. Je kunt wel handelen en ruilen met je online-vrienden en spelen in het andere dorp, maar ook dat is na een tijd over. Ik hoop dat de ontwikkelaars dit in gedachte houden bij het volgende spel. Ik vrees dat ze dat niet doen, want dit alles is al het eeuwenoude concept van Animal Crossing…

Was de Nintendo DSi een serieuze koop?:

Ik voel me een heel klein beetje benadeeld door mijn aankoop uit april 2009: de Nintendo DSi. Natuurlijk is het een heel leuk ding om mee te spelen, het heeft een aantal leuke extra’s en vernieuwingen tegenover de Nintendo DS Lite, maar ergens in een diep plekje van mijn hart voel ik toch een kleine steek.

De Nintendo DSi heeft natuurlijk een mooier scherm en mooiere grafische kwaliteiten, met tevens de mogelijkheid om razendsnel foto’s te maken en die te uploaden naar Facebook en ook zelf geluidjes te maken en bewerken. Ook kun je de Nintendo DSi gebruiken als een soort MP3speler en kun je zelf DJ spelen in de overgezette nummers. Er zijn nog een paar andere goede vernieuwingen die de Nintendo DSi biedt, maar die zijn heel makkelijk te vinden op het internet.

In april 2009 was het nog echt spiksplinternieuw en dé nieuwe gadget. Ook was er toentertijd een fikse korting aan de gang op bepaalde websites en tevens kreeg je 100 DSi-Points bijgeleverd als je het in de eerste periode na de release kocht. Natuurlijk is dat allemaal mooi meegenomen. Maar als je al een Nintendo DS Lite hebt waarop je ook kunt spelen en waar nog GBA spelletjes op kunnen worden gespeeld ga je je na verloop van tijd toch benadeeld voelen. Waarom?

De Nintendo DSi heeft tot nu toe nog geen echte DSi-exclusieve topgames gehad. We kopen de Nintendo DSi omdat we verwachten dat de eerste trouwe kopers en tevens Nintendo fans verwelkomd worden met toffe games die dan al uit zijn. Helaas is dit niet zo, nee, er moeten nu nog zelfs DSi toppers komen. Ook zien we dat de nieuwe Nintendo DSi, ja, alweer een nieuwe DSi, de Nintendo DSi XL is gelanceerd in Japan. Met een groter scherm waarop meer tekst kwijt kan om te internetten en een groter zicht in games. Tsja, dan hadden wij vroege kopers toch wel even gewacht. Helemaal als blijkt dat met de release van de Nintendo DSi XL (moet nog komen in Europa!) de gewone Nintendo DSi en de Nintendo DS Lite van prijs worden verlaagd… we voelen ons nu toch een beetje ‘genaaid’.

Vergis je niet! Ik ben een heuse en trouwe Nintendo fan, maar ik had gehoopt dat dit allemaal wat subtieler kon, Vele DSi bezitters hebben al een beetje spijt van hun aankoop en hadden toch beter eventjes willen wachten met kopen. Tsja, hopelijk heb ik hiervan geleerd en kopen we nieuwe handhelds van Nintendo pas als ze al een tijdje uit zijn…

UPDATE 2010: De 3DS valt onder een nieuwe handheld en dit is bevestigd door Nintendo. De 3DS valt hier dus buiten en dit artikel, een blog, is dus verwaterd qua informatie. Neem dit met een korreltje zout.

Jonge en oude generaties, de luiheid slaat toe:

Hedendaags, anno 2010, is er een nieuw tijdperk aangebroken voor de game-industrie. Tegenwoordig moeten alle spellen flitsend, glad gestileerd, strak en oogstrelend zijn. Hoe realistischer, hoe beter. Als je maar mensen neer kan knallen, de buurt op z'n kop kan zetten met een gepimpte wagen en als er maar een diepgaand verhaal achter zit. Waar gaan we allemaal naartoe?

Op een goede zaterdag stapte ik eens naar de zolder. Achter het gordijn liggen allerlei oude spullen, verhuld in een mantel van pluisjes en stof. Plotseling zie ik achterin, binnen handbereik, mijn oude NES liggen. Ineens schieten er allerlei beelden voorbij, uit de goede oude tijd toen ik er nog regelmatig op speelde. Geen gezeur dat een spel weer een mankement had, maar door blijven spelen totdat je alles ontdekt had. Wat een prachtige tijden. Terwijl ik een paar tranen wegpink sloot ik het nog altijd glorieuze kastje aan en ik begon te spelen.

Zijn spellen als Super Mario Bros. soms opeens verloederd en behoren ze nu tot de klasse van het oud vuil? Het lijkt erop alsof mensen niet beseffen dat ze misschien wel de meeste lol hebben gehad in het tijdperk dat de SNES nog revolutionair was. Je wilde alles ontdekken. Je stopte niet met spelen totdat je in alle uithoeken van de wereld bent geweest en alles hebt verzameld. Je wilde alle mogelijkheden uitproberen. Dan pas was je tevreden, en dan pas kon je met een gerust hart slapen. Het lijkt erop dat dat nu niet meer zo is. Jongeren van tegenwoordig schieten er maar op los, het boeit ze niet meer dat er in die uithoek nog dingen te verzamelen zijn. Zou dat al een generatiekloof zijn tussen de generatie van de aller jongsten en de generatie van de tieners?

Gamerecensenten geven tegenwoordig alleen hoge cijfers als een game daadwerkelijk nieuwe dingen biedt. Realistisch als je het bekijkt vanuit het perspectief van een een beetje kundig schrijvende gamer. Waanzin als je het bekijkt vanuit een belever, een fanatiekeling van de Retro-kant. Een spel als Super Mario World hoeft niet meer te bieden te hebben dan Super Mario Bros. 3. Toch beleven we er allemaal heel veel lol aan. Het gaat erom of een spel ons opnieuw weer van top tot teen kan vermaken, en het gaat erom dat het ons amuseert en bezighoudt.

Dit geldt ook voor 3D-games. Spellen als Super Mario Galaxy zijn helemaal fantastisch, een ware streling over ons bol door Nintendo. Gelukkig realiseren veel journalisten nu dat een spel niet heel veel meer dan zijn voorganger moet bieden om uitmuntend te zijn. Super Mario Galaxy 2 kreeg een even hoge score als Super Mario Galaxy (1), terwijl de opzet exact, maar dan ook exact gelijk is aan zijn voorganger. Het is gewoon precies dezelfde spelervaring. Het punt is dat we ons met het tweede deel weer uren en zelfs dagen zoet houden, en dat we ons er niet aan storen dat het gewoon in het eerste deel paste. We blijven gewoon doorspelen en we willen alles ontdekken, en dat gaat evengoed in het tweede deel. Een perfecte score is toch op z'n plaats?

We zijn ook zo'n verluierd volk. We zitten allemaal in onze luie stoel, achter de computer of anders achter de tv. We gamen erop los, we zijn alles al gewend in een game en we blijven maar gretig om meer roepen. Nintendo, Sony en Microsoft gieten het ons met papleppeltjes in en we zijn weer voor een korte tijd zoet. We worden steeds kritischer. We worden steeds chagrijniger als een game flopt op het eerste gezicht. Gooiden wij onze console ook uit het raam als we niet over de eerste Goomba in Super Mario Bros. kwamen? Nee! We bleven doorspelen totdat we het onder de knie hadden, en uiteindelijk konden we optimaal genieten van een spel. We moeten met z'n allen wakker worden en dit alles gaan beseffen.

Niet dat racespelletjes als Need for Speed nou uit den boze zijn, helemaal niet zelfs. Soms is het heerlijk om lekker uit je bol te gaan en door de straten te racen. Politiewagens rammen, achtervolgers saboteren... we kunnen er uren mee doorgaan. Zulke spellen zijn helemaal niet uit den boze en ze passen vaak precies in onze verzameling van games die we graag spelen. We willen ook wel eens wat anders dan die stoffige, verroeste spellen uit de vorige eeuw. Op zich is daar niks mis mee, maar het moet niet heel erg gek worden.

Ik kijk met een half oog toe hoe de game-industrie de volgende stap zet. Dit zal naar alle waarschijnlijkheid 3D-gaming worden. We gaan binnenkort met z'n allen naar een schermpje turen, en we gaan opschrikken als er eens een voorwerp uit ons beeldscherm vliegt. Daarna schateren we van het lachen, want het blijkt allemaal nep. Maar als we ook dit gewend zijn, en weer een stuk luier zijn, verlangen we dan niet nog meer naar die goede tijd?

Vooral Nintendo giet de oude glorie van toen nog eens over ons heen. Met leuke shops waarin je retro-games kan kopen. Ook vernieuwen ze veel spelletjes zodat ze voor de volgende generatie toegankelijk zijn. Die moet immers nog meer op hun wenken bediend worden. We gaan echter steeds meer verwachten van aankomende games, en ik zou graag hebben dat deze verloedering stopt. Mensen, word wakker en kijk om je heen. Zijn we niet allemaal een tikje lui geworden?

Cd: Brian Connolly - Let's go:

Deze cd bevat Brian Connolly in 1995, twee jaar voor zijn dood dus. Op het moment dat hij deze cd maakte was hij heel erg ernstig ziek, eigenlijk was zijn gezondheid al sinds 1982 achteruit gegaan. Uiteindelijk werd zijn drinkgedrag uit de jaren tachtig hem fataal (samen met junkfood en het vroegere roken) en hij stierf in het begin van 1997. Echter vind ik deze cd toch wel een must have voor een Sweet-liefhebber. Waarom?

Brian Connolly verliet The Sweet, een succesvolle band van 1971 tot 1978, in 1978 om een solocarrière te beginnen. Zijn solo had geen grote successen maar was toch wel redelijk. Tot zijn dood bleef hij zingen met zijn band, maar zijn gezondheid en stem gingen steeds verder achteruit. Vanaf 1982 merk je dat hij steeds meer achteruit ging. Uiteindelijk leek hij misschien wel een erg oude arme man omdat hij zo ongezond had geleefd (drank). Je merkt dat op deze cd wel goed, het komt uit 1995, maar het is achteraf toch heel erg de moeite waard.

Een klein tiental liedjes staat er op de cd, waarvan drie nieuwe liedjes en de rest allemaal oude liedjes. Bij sommige liedjes is het gewoon duidelijk te horen dat zijn stem veel zwakker was, toegetakeld, maar toch hebben alle liedjes momenten waarop je gewoon een lekker gevoel krijgt, simpelweg omdat hij het op de een of andere manier weer goed maakt met hele goede momenten. Het wisselt elkaar af, maar ik hoor voornamelijk hele goede momenten. Zeker de oude liedjes zullen af en toe tegenvallen, maar het is over het algemeen toch een goede prestatie en zeker niet slecht.

Op de cd staan onder andere veel oudere liedjes uit zijn Sweet-carrière, maar ook drie nieuwe liedjes. Vooral de nieuwe liedjes slaan voor mij erg aan, ze zijn nog lekker melodieus en levendig. Het is op de een of andere manier een genot om naar Brian te luisteren in die toestand, niet omdat ik het misschien zo leuk vind dat hij zo ziek was, integendeel! Zijn stem past goed bij het liedje en het is zeker niet slecht. Je moet deze CD als Sweet-fan echt zeker kopen, het is toch een juweeltje. Ook al vind je de kwaliteit van sommige liedjes waarschijnlijk minder, je zult een bevredigend gevoel krijgen als je weet dat Brian Connolly in die tijd dat hij al heel lang ernstig ziek was toch heel actief was in de muziekwereld en zelfs een aantal hele goede liedjes maakte. Echter, heb je helemaal geen ervaring met the Sweet of ken je Brian Connolly totaal niet, is dit geen aanrader. De muziek zal dan heel vaak te slap lijken. Het is echt een pure collector's item en alleen Sweet-fans zullen deze cd waarderen.

Tracklist

1 Action

2 Hellraiser

3 Little Willy

4 Teenage Rampage

5 Do It Again

6 Ballroom Blitz

7 Wig Wam Bam

8 Wait 'Til The Morning Comes

9 Burn On The Flame

10 Fox On The Run

11 Let's Go

12 Blockbuster

[djkoelkast]

Ik heb nog niet alles gelezen, maar ik zal er eens voor zitten. Leuk gedaan man Goed geschreven ook!

[iFabianX]

Dank je, het is altijd leuk om zulke reacties te krijgen.

Binnenkort zal ik er nog meer stukjes bij zetten.