DKC3 was de enige game waar ik als kind nooit de hand op kon leggen, pas veel later heb ik die via de computer kunnen spelen en uiteindelijk uitspelen. Hoewel de personages een beetje duf geworden waren (Sorry Trixie), was wel aan alles te merken dat het zijn definitieve vibe gevonden had. De gimmicks waren leuk maar functioneel, de levels zaten goed in elkaar, alles zag er extreem goed uit en de muziekjes lagen lekker in het gehoor. Ja @RM, toen jij dat opgooide van de bonusnummertheme moest ik er aan denken en inderdaad: "Ta-daaa! Poem... Ta-daaa!" doet mij ook denken aan 007