samba-boy

Dus ik sta naar S06E02 te kijken, struikel, val over de tafel en grijp het eerste, het beste vast. ...Dat was dus een tafelcactus. Dus hier zit ik nu, minuscule naaldjes uit mijn hand te pulken. Veel meer Mexico-vibe zal ik niet krijgen vandaag.

Ik ben zó tempted om die spoilers van Mars open te gooien, maar ik wacht met smart op de RF-rip van S06E02 ... /me gaat seizoen 5 kijken

Het had erger gekund.

"THE LAST METROID IS IN CAPTIVITY. THE GALAXY IS AT PEACE." Nooit eerder had ik een menselijke stem uit de SNES horen komen. Dat moment blijft je bij. Helaas in mijn geval met Duitse ondertiteling, die niet uit te zetten viel (fijn joh, zo'n Europese uitgave waarbij je uit drie ondertitelingen MOEST kiezen). Vervolgens gaan er 5 minuten voorbij en meteen heb je al een zelfdestructie-mechanisme-ren voor je godganse leven-momentje. Welkom in Super Metroid. We're not fucking around here.

ZOMBIES. De levelmuziek die je al in level 2 hoort is misschien wel 1 van de meest geslaagde B-movie theme-rendities die ik ooit in een SNES-game gehoord heb. En de halfmenselijke zombie-geluiden die uit de SNES komen, die maken het compleet.

Oef. Mijn grote favoriet versus zijn spirituele 'vervolg'. Illusion of Time. Al is het maar voor Castoth, de duistere eerste big boss die je moet verslaan in de gedaante van Freedan, een blonde langharige EPIC MOTHERFUCKER die met zijn zwaard alles kapotslaat. En dan mag je (speciaal voor de Amerikaanse en Europese markt want voor het Japanse origineel was het spel wat makkelijker) Castoth op zijn klauwtjes slaan vooraleer je het grote, enge hoofd kan beginnen meppen. Ik was 4, en had de allergaafste nachtmerries ever. Ik hou van mijn jeugd.

Secret, of, Mana. Een pareltje in het duister. Niet voor niks een remake van gemaakt (of wordt gemaakt as we speak?). De muziek is als kristal. En beter dan Battletoads.

Maar duister hoeft in mijn ogen niet een spel met een moeilijkheidsgraad die rechtstreeks uit de krochten van de hel lijkt te komen te zijn. Zo, dat is nog eens een binnenkomer. Nee maar echt, ik heb het spel nu bijna uitgespeeld en ik probeer altijd zo weinig mogelijk via save states te spelen. X2 is denk ik het eerste spel waarbij ik dat principe uit noodzaak uit het raam heb geflikkerd, want de levels en platforming is allemaal prima, koek en ei, hier en daar een vervelende enemy okay... Maar dan de bosses. Jemig, wat een draken. Elke keer weer. Gewoon echt smerige bazen ook, gewoon. Ik snap best dat je bij het spelen en herspelen vanzelf de unieke acties van zo'n boss leert beheersen, maar dat kon in X1. In dit deel heb ik dat gevoel totaal niet, bij geen enkele~ nee vooruit, bij misschien 1 boss heb ik dat ietwat zo ervaren. De rest was echt schieten en ontwijken op een niet leuke manier. En ondertussen 5000x de loadstate-knop mashen omdat het eigenlijk gewoon helemaal kut met peren was. Geen leuke game-ervaring. Dán maar SMW. Makkelijk benaderbaar, gimmicky, vrolijk, jolig... En Yoshi. ^^

Mickey Mania speel ik meer in de Genesis-versie dan in SNES-vorm, maar laat ik 'm binnenkort eens een kans geven. Houdt 't in mijn ogen echter niet vol tegen de farmgames der farmgames. *CHACK* In, strek, spreid, sluit! *CHACK*

Mijn complimenten voor de 1080i-video, te meer omdat je het zo kan downloaden en in spelers als VLC/MPC-HC met deïnterlacefilters geheel naar wens kan afspelen. Ik heb al zo vaak deïnterlaced uploads van interlaced programma's gezien op bijvoorbeeld Usenet (dit seizoen ook weer de NL WIDM), waarbij het gewoon zonde is want je krijgt niet langer de kans er zelf iets anders qua beeldvorming van te maken, maar je gooit er toch -in relatieve zin- frames mee weg. Een hoop technisch geneuzel, zal ik niet verder op doorgaan. Verder mijn complimenten dat dj ons vanuit de top des lands helpt aan een fullHD-uitzending van een zender die we eigenlijk niet eens zouden mogen ontvangen Streamen via Stack ging prima en ik wil vooral aanraden om de laptop met een HDMI-kabeltje op je tv aan te haken, heerlijke kijkervaring! Over de pool zelf...

Hier wil ik meer over weten. Mars, care to explain? Al gegoogeld maar kon nog niks vinden. (also, misschien deze posts naar het centrale topic verhuizen? Voordat we helemaal van de pool afwijken )

Ik heb vier punten (het waren er drie) te melden na het zien van de Vlaamse mol, diep in de nacht. 1. Het houdt het spel én het programma (in tegenstelling tot NL WIDM) tot de basis. Er is geen plek voor ego's, debiele opzichtige (anti-?)hints en overbodige onzin. De Nederlandse mol moet het hebben van de volkshysterie rondom de BN'ers, maar meer nog van het gekmaken van molloten met zogenaamde hints en tenslotte van die uitgekauwde oneliners. Hier heb je de onbekende personen die je herkent aan de persoonlijkheden (twee domme vrouwen, een snode macho die een grote bek heeft maar toch niks durft of weet, een oudere man, een priester, een leidster), die er te pas en te onpas toch nog een hilarisch momentje uitgooien (dat gesprek in de auto over "ik weet wat opa meemaakt!" liet me oprecht grinniken); waar dan níet vervolgens tot in het oneindige op wordt doorgegaan. EEN OPLUCHTING. 2. Het ontbreken van daadwerkelijke dagboekkamer-/biechtstukjes is een genot. En dan vooral de nutteloze "en toen liet ik een steentje vallen"-uitspraken. Als je dat ziet, dan merk je weer hoe debiliserend de Nederlandse Mol de laatste seizoenen in elkaar stak. Tuurlijk zijn er wel interviews, maar interviews voelen niet als biechtjes. De kandidaat moet niet denken een kijker te hoeven te bespelen door te lullen met/tegen/in de camera. 3. Spanning is daar waar het hoort te zijn. Hierboven schreef iemand dat die derde opdracht wat langdradig/saai werd (Hinse? 'T is 3 uur dus ik lees morgen wel terug ), maar ik had ook totaal geen gevoel van ijzelingwekkende spanning nodig bij die opdracht. De opdracht was namelijk duidelijk, de incentive net zo, pas bij 1 kandidaat die dacht "fuck it all" werd het even heftig. En ik miste er verder gewoon niks aan spanning, want de vorige opdrachten boden al genoeg intensiteit. Bij deze derde opdracht kon je daadwerkelijk doen wat men bij de NL-WIDM constant wil dat je doet; je vergapen over het uitzicht en de bezigheid an sich. Maar (op de parasail-opdracht van WIDM van dit seizoen na) lukt het hun ook daadwerkelijk. Serieus, ik ben van nature een watje, maar ik zou nu zo fucking graag willen doen wat zij daar deden. Het lijkt me oprecht tof. Maar meer nog, geeft het mij de wens om ook mee te doen aan zo'n Wie Is De Mol. Die ervaring lijkt me fantastisch, en in tegenstelling tot de elkaar nietsgunnende BN'er-kliek die je in ELK programma genadeloos tegenkomt (altijd dat smerige achterbakse, zowel WIDM als Robinson als [enter random TV-Spelnaam] VIPS), zie je hier ook gewoon nog ware vriendschappen ontstaan bij avondjes samen op stap. Korte, kleine stukjes, maar het houdt het menselijk. En aan het slot, na slechts drie dagen maar intensief samen op pad, kunnen zeggen na de eliminatie: "zonder ... wordt het nu voortaan echt heel anders". Na, nogmaals, amper drie dagen met elkaar te hebben opgetrokken. 4. Wie Is De Mol moet héél snel naar een commerciële zender verhuizen en geproduceerd worden door Woestijnvis. De AVROtros zegt het publieke aspect van het spel zo te respecteren dat het absoluut bij de publieke omroep moet blijven... Bullshit, en dat bewijst deze uitzending. Een publiek aspect zou betekenen dat je onbekende kandidaten wil werven. Dat slaat ook wel weer op wat ik net onderaan punt 3 schreef, maar het is wel zo. De kijker moet het idee krijgen het zelf ook te willen doen. Misschien wel meer nog dan willen weten wie de mol is. Ik denk dat dat wel het grote verschil tussen 'WIE IS De Mol' en 'DE MOL' is. De Nederlandse gooit het HET GODGANSE SEIZOEN veel en veel en veel en veel teveel op mogelijke molstreken, om het in de finale vervolgens als een keutel te moeten intrekken omdat er de meest vergezochte 'hints' en molstreken in gestoken waren. In de Vlaamse moet je gewoon kunnen genieten van de opdrachten en komt die mol-opmerking vanzelf wel bij de kijker. Ze gingen deze eerste aflevering ook redelijk snel door de eliminatie heen, dat was ook gewoon lekker. En als allerlaatste, maar ook dat, net als alles hierboven, is voor mij persoonlijk; de lengte was lekker. Ja, het was langer dan het uur bij de AVROtros. Maar het voelde dan ook als een verademing om gewoon alles wat je eigenlijk wilde zien in een opdracht terug te zien. Je hebt niet het gevoel dat ze beknibbeld hebben op montage wegens tijdsdruk of whatever. Bij WIDM is de naam genoemd en je ziet de aftiteling al in beeld lopen, zeg maar. En dan wel bakken tijd stoppen in "en toen liep ik daarheen"-biechtjes. Pleur op, leer je prioriteiten stellen bij het maken van een montage. Misschien is dit omdat ik zelf een editing-gek ben, maar ik vind het echt briljant gemonteerd. Intens, rustiek en toch prettig voor het oog. En niet te geforceerd Hollywoodstyle over willen komen. Maargoed, nog over die lengte; na de openingsopdracht kwam de break, en dat was perfect want toen kon ik nog even de honden uitlaten. En bij terugkomst de rest van de uitzending zien. Helemaal prima, en des te blijer ben ik dat de Vlaamse via de pool niet al te lineair te zien is maar gewoon te pauzeren wanneer ik wil.

http://frontpage.fok.nl/weblog/521630/1/1/50/vis-een-optie.html

Vis een optie? Woeps, verkeerde forum. Gefeliciteerd RF!

De briljante marketingcampagne die Killer Instinct had (ergens ligt nog een promotie-CD met muziek uit de game!) weegt niet op tegen de lichte 'pick and play' van Kart.

RUGBY-LEVEL. Need I say more? Okay, yes. COWBOY LEVEL. En de minigames. Tiny Toooooon

Secret of Evermore. Nog altijd een spel dat op mijn playlist staat.

Toch maar even op Toy Story gestemd wegens de redelijk geslaagde Disney-feel die er aan zit. Also, check deze best wel bijzonder goed gelukte NES-pirate die ervan gepompt is.

Jim krijgt van mij hier het voordeel van de twijfel; Magical Quest mist een save- of password-feature, de vervolgen waren leuker en origineler, vrolijker zelfs. De muziek is lekker, maar toch... Nee.

Ik stem even tegen mijn broer in. De pluizige pluisbollen die een stoned Yoshi opleveren laten me nog altijd grinniken.

En ik ga weer voor Earthbound. Zelfs in de anti-piracy beveiliging van deze game weten ze de debiele stijl van het spel door te drukken: een drie-laagse beveiliging. Laag 1 is de game zelf, die in zijn volledigheid niet start als het een illegale kopie blijkt en de SNES dit opmerkt; dan komt er namelijk een redelijk standaard piracy-melding in beeld. Een slimme knutselaar kon hier in de 90s omheen hacken en voila presto, opgelost! Enter beveiligingslaag nummer 2. Het spel werd 'vervuild', met random enemies op random plaatsen, veel meer aanwezig dan de bedoeling is, ook op plaatsen waar ze niet horen voor te komen (met graphical glitches tot gevolg maar niks gamebreaking). Maargoed, zelfs als je je daar niet aan stoort is er altijd nog de ultieme smerige beveiligingslaag nummer 3. Ik noem 'm zelf nog altijd 'De pleurislijer der pleurisacties'. Je komt na dit ietwat moeilijkere spel aan bij de eindbaas, en net na de speech van eindbaas Giygas loopt het spel vast met een vreemd geluidseffect. Je moet de game wel resetten en behold: al je saves zijn gewist! Ja ik vind dat gewoon echt heerlijke douchebaggery van de bovenste plank, en dan heb ik het nog niet eens over de game gehad. De reden dat ik niet voor Sunset Riders ga is eigenlijk heel simpel: ik ben een hypere multitasker pur sang, en zelfs ik vond het te druk. Verder vind ik de hoofdpersoon te 'lang' voor het scherm. Ik spoelde wat door de Let's Play video heen, en je hebt geen goed overzicht als je hoofdpersoon op een dak springt en daardoor krap bovenin beeld in het wilde weg staat te schieten. Vind ik niet prettig ogen.

Maar ik zeg daarom ook, al had ik misschien wat duidelijker moeten zijn; buiten de bonuslevels om? De hoofdlevels ZELF voelen namelijk echt vele valen groter en meer gevuld aan en zijn veel meer dan, wat ik in DKC ervaarde bij de replay, een veredelde "platforming van links naar rechts om het level te halen". Daarmee wil ik DKC zeker niet tekort doen, maar DKC2 vooral aanschrijven.

Vannacht weer een uurtje besteed aan het verderspelen van een wereld en vervolgens nog wat levels opnieuw gespeeld om de missende bonuslevels (te herkennen aan een uitroepteken achter de levelnaam; dan heb je alle bonuslevels uit dat level behaald) en de DK-munten te zoeken. De replayability van dit spel is gestoord. Ligt het ook aan mij of is, buiten de bonuslevels om, dit deel ook echt veel langer dan DKC1?

Het was natuurlijk ook een slap excuus van me (ik postte nergens anders op dat moment :')), maar het is meer dat het iets is waar wel even goed naar gekeken kan worden bij een volgende editie en ik geen zin had om tijdens de lopende editie al kritiek te uiten.

EDIT; Woeps, verkeerde topic excuus